نوای انتظار

گرچه خسته ام گرچه دلشکسته ام باز هم گشوده ام درى به روى انتظار تا بگويمت هنوز هم به آن صداى آشنا اميد بسته ام.

اى تو صاحب زمان! اى تو صاحب زمين! دل جدا ز ياد تو آشيانه اى خراب وبى صفاست ياد سبز وروح بخش تو ياد لطف بى نهايت خداست کوچه باغ سينه ام اى گل محمدى به عطر نامت آشناست آنکه در پى تو نيست کيست؟ آنکه بى بهانه تو زنده است در کجاست؟

 به نام خدای مهدی

آقا اجازه خسته ام از این همه فریب

  از های و هوی مردم این شهر نا نجیب

آقا اجازه پنجره ها سنگ گشته اند

 دیوارهای سنگی از کوچه بی نصیب

آقا اجازه باز به من طعنه می زنند

 عاشق ندیده های پر از نفرت رقیب

«شیرین»ی وجود مرا «تلخ» می کنند

 «فرهاد»های کینه پرست پر از فریب . . .